Położony jest we wschodniej części Puszczy Knyszyńskiej na terenie Nadleśnictwa Waliły w Obrębie Sokółka, 2 km na wschód od wsi Sokołda. Dojazd autobusem PKS z Białegostoku do przystanku Kopna Góra 1,5 km na zachód rezerwatu.Celem rezerwatu jest zachowanie w naturalnym stanie cennego fragmentu Puszczy Knyszyńskiej obejmującego dobrze wykształcone zbiorowiska leśne i bagienne o wysokim stopniu naturalności, z szeregiem roślin rzadkich i prawnie chronionych.Teren rezerwatu jest lekko sfalowany, wzniesiony średnio 145 m n.p.m. Różnice wysokości wynoszą niewiele ponad 5 m. Większą część powierzchni rezerwatu zajmują gleby torfowe. Największą powierzchnię zajmuje ols, zróżnicowany na trzy warianty: typowy, mszysty i brzozowy. Wariant mszysty odznacza się dużym bogactwem mszaków. Występuje w nim szereg gatunków rzadkich i kilka reliktowych. Duże powierzchnie zajmuje też bór mieszany torfowcowy. Występuje on na glebie torfowej i odznacza się obecnością gatunków borealnych. Jest to jeden z bardziej interesujących zespołów leśnych znajdujących się w Puszczy Knyszyńskiej przy południowo-zachodniej granicy swojego geograficznego zasięgu. W kontakcie z tym zespołem występuje na niewielkich powierzchniach bór świerkowy torfowcowy. Odznacza się on bardzo bujnie rozwiniętą warstwa mchów, złożoną głównie z torfowców. Na obrzeżach olsów od strony gruntów mineralnych występuje grąd murszowy reprezentujący podzespół Tilio-Carpinetum circaeaetosum, a na mineralnych wyniesieniach, znajdujących się w wielu miejscach wśród olsów, występuje podzespół grądu czyśćcowego. Miejscami na wilgotnych piaszczystych glebach mineralnych spotyka się na niewielkich powierzchniach wilgotny bór czernicowy. W oddziałach 259 i 271 na wyniesieniach występuje sosnowo-świerkowy bór mieszany oraz bór brusznicowy, oraz leszczynowo-świerkowy las mieszany z dorodnym drzewostanem świerkowym i bogatym podszytem złożonym głównie z leszczyny i świerka, oraz domieszki jarzębiny, kruszyny, trzmieliny brodawkowatej. W oddziale 246 dość dużą powierzchnię zajmuje bór bagienny (łochyniowy) występujący na terenie Puszczy Knyszyńskiej rzadko. W oddziale 246 i 258 wśród olsów duże powierzchnie zajmują bezleśne torfowiska niskie z interesującą roślinnością reprezentujące kilka turzycowych zespołów roślinnych. W granicach rezerwatu występuje szereg roślin podlegających ochronie gatunkowej: widłak jałowcowy, widłak wroniec, wawrzynek wilczełyko, kruszczyk szerokolistny, kruszczyk błotny, storczyk krwisty, gnieźnik leśny, lilia złotogłów, rosiczka okrągłolistna, sasanka otwarta oraz wiele gatunków rzadkich, jak turzyca życicowa, turzyca nitkowata, turzyca dwupienna, turzyca bagienna, jeżogłówka najmniejsza, czarcikęsik Kluka, traganek duński, koniczyna łubinowata i inne. Rezerwat stanowi ostoję żubrów, których jest w Puszczy Knyszyńskiej ok.15 sztuk. Spotkać tu można też jelenia, łosia, dzika, lisa, jenota, a nawet rysia i wilka.
 

Położony jest we wschodniej części Puszczy Knyszyńskiej, na terenie Nadleśnictwa Waliły, w Obrębie Krynki. Obejmuje oddziały 147-150 oraz 170-173. Celem rezerwatu jest zachowanie fragmentu Puszczy Knyszyńskiej o naturalnym charakterze, obejmującego bory sosnowo-świerkowe ze stanowiskami wielu roślin rzadkich, wśród których szereg podlega ochronie gatunkowej. Teren rezerwatu jest sfalowany. Ogólnie nachylony w kierunku zachodnim, wzniesiony średnio 170 m n.p.m. Różnice wysokości wynoszą około 17m. Najwyżej wzniesiony punkt znajdujący się w północno-wschodnim narożu rezerwatu osiąga 174,7 m n.p.m., natomiast najniżej położonym miejscem jest północno-zachodnie naroże rezerwatu wzniesione 158m n.p.m. Głównym typem zbiorowiska leśnego na terenie rezerwatu jest trzcinnikowo-świerkowy bór mieszany Calamagrostio-Piceetum. Drzewostan dorodny złożony jest z sosny z domieszką świerka. Świerk występuje również w dolnej warstwie drzew. Warstwa krzewów złożona jest głównie z podszytu świerkowego i pojedynczo występujących: leszczyny, wiciokrzewu suchodrzewu, trzmieliny brodawkowatej. W runie występują gatunki chronione: tajęża jednostronna (dość licznie, tworząc miejscami bogate skupienia), widłak jałowcowaty (często, w wielu miejscach masowo), widłak goździsty (w wielu miejscach, niekiedy dość licznie), lilia złotogłów (rzadko) i rzadko podkolan biały. Południową część oddziałów 171, 172 i 173 zajmuje trzcinnikowo-sosnowy bór mieszany Calamagrostio-Pinetum. Drzewostan złożony jest z sosny z domieszką brzozy brodawkowatej. W niższej warstwie drzew i w podszycie występuje świerk. Runo dobrze rozwinięte odznacza się dużym bogactwem roślin z udziałem wielu gatunków kserotermicznych i rzadkich, jak miodunka wąskolistna, ciemiężyk białokwiatowy, leniec bezpodkwiatowy, goździk piaskowy, jaskier wielokwiatowy, rzęplica polska, głowienka wielokwiatowa, raganek duński, turówka leśna, przetacznik łosowy, mącznica lekarska oraz gatunki chronione: widłak goździsty, sasanka otwarta, tajęża jednostronna, arnika górska. W zachodniej części oddziału 150 w słabo zaznaczonym rynnowatym obniżeniu występuje bór mieszany odchylony ku lasowi mieszanemu Corylo-Piceetum z niewielkimi fragmentami zbliżonymi do świerkowej postaci grądu. Drzewostan złożony z sosny i świerka z domieszką brzozy odznacza się dorodnością i wysoką zasobnością. Świerk osiąga tu wysokość 31 m, sosna 30 m przy średniej pierśnicy odpowiednio 36 i 37 cm. W środkowej i północnej części rezerwatu oraz w południowej części oddziału 170 w wielu miejscach występuje bór brusznicowy.
 

Położony w północno-wschodniej części Puszczy Knyszyńskiej w obrębie Sokółka Nadleśnictwa Supraśl, na północ od miejscowości Międzyrzecze. Celem rezerwatu jest zachowanie w naturalnym stanie Fragmentu Puszczy Knyszyńskiej odznaczającego się typowo dla Puszczy wykształconymi zbiorowiskami leśnymi i obecnością rzadkich składników flory, wśród których jest wiele gatunków podlegających ochronie prawnej. Teren rezerwatu odznacza się urozmaiconą rzeźbą. Występują tu liczne wyniesienia o stromych stokach i znacznych wysokościach względnych. Różnice wysokości bezwzględnych wynoszą 30 m (od 137 do 167 m n.p.m.). W zachodniej części rezerwatu występuje zatorfiona dolina, której dnem płynie wartki strumień Kowszówka zasilany różnymi źródliskami. Głównym typem lasu na terenie rezerwatu jest bór mieszany Calamagrostio-Piceetum z drzewostanem złożonym z sosny, z dużym udziałem świerka. Świerk występuje też bardzo licznie w podroście i podszycie wykazując wyraźną ekspansję charakterystyczną ogólnie dla tego typu lasu. W warstwie krzewów nieliczną domieszkę stanowi leszczyna oraz dąb i jarzębina, rzadziej wiciokrzew, suchodrzew i trzmielina brodawkowata. W runie, złożonym głównie z borówki czarnej, występuje dość licznie trzcinnik leśny, konwalia dwulistna i inne, oraz gatunki ciepłolubne, jak kończyna długokłosa dzwonek brzoskwiniolistny, kokoryczka wonna oraz gatunki chronione: tajęża jednostronna, arnika górska, lilia złotogłów. W kilku miejcach, na niedużych powierzchniach (oddział 165, 184), na siedlisku boru mieszanego występują młodniki brzozowe powstałe z samosiewu na miejscu zrębów zupełnych, z licznym podszytem świerkowym, z domieszką dębu. W południowo-wschodniej części rezerwatu, na wyniesieniach, na kilkuarowych powierzchniach występuje trzcinnikowo- sosnowy kserotermiczny bór mieszany z licznymi gatunkami ciepłolubnymi w runie, jak pięciornik biały, lepnica zwisła, traganek duński, kończyna długokłosa, naparstnica zwyczajna. Głównie w tym zespole leśnym rośnie sasanka otwarta. Na stokach wyniesień wśród boru mieszanego występuje w wielu miejscach bór sosnowy z dominacją w runie borówki czarnej i borówki brusznicy. W obniżeniach między wyniesieniami i w sąsiedztwie doliny strumienia Kowszówka, występuje leszczynowo świerkowy las mieszany Corylo-Piceetum, odznaczający się obecnością dębu w drzewostanie oraz grabu i rzadko lipy w podroście, a w warstwie krzewów bujnie rozwija się leszczyna. W dość bogatym runie spotyka się gatunki chronione, jak wawrzynek wilczełyko, lilia złotogłów i orlik pospolity. Elementem bardzo wzbogacającym szatę roślinną rezerwatu jest dolina strumienia Kowszówka. Nad samym brzegiem strumieniem występuje łęg jesionowo-olszowy Circaeo Alnetum. Rosną tu m.in. obecnie dość rzadkie składniki naszej flory jak parzydło leśne, rutewka orlikolistna, szczyr trwały, kokoryczka wielokwiatowa, szakłak pospolity, perz psi oraz gatunki chronione: wawrzynek wilczełyko, storczyk plamisty, kruszczyk szreokolistny, widłak jałowcowaty, widłak wroniec. W dolinie strumienia Kowszówka w wielu miejscach występują źródliska z typowo wykształconymi zbiorowiskami roślinności źródliskowej. W strumieniu odznaczającym się wartkim nurtem znajdują się głazy porośnięte mszakami, wśród których jest szereg gatunków rzadkich. Miejscami dno strumienia pokrywają kamienie tworzące bruk porośnięty mchami wodnymi. Cennym uzupełnieniem roślinności leśnej rezerwatu jest też torfiasta łąka przylegająca do północno-zachodniego naroża oddziału 166. Rośnie tu wiele interesujących roślin, które w miarę postępu prac melioracyjnych zanikają, stając się coraz rzadszymi składnikami naszej flory. Przetrwać więc mogą tylko w rezerwatach.
 

Położony w środkowej części Puszczy Knyszyńskiej, w obrębie Sokółka Nadleśnictwo Supraśl. Rezerwat obejmuje rozległy kompleks lasów bagiennych występujących w dolinie rzeki Supraśl. Główną część rezerwatu stanowi rozległe torfowisko zasilane wodami wypływającymi z wysoczyzny morenowej, porośnięte sosnowo-brzozowym lasem bagiennym. Jest on tu wykształcony bardzo typowo i na dużej powierzchni, należy do bardzo rzadko obecnie spotykanego typu lasu. W drzewostanie dominuje sosna niskiej bonitacji w towarzystwie brzozy omszonej, rzadziej brodawkowatej i olszy czarnej. W niższej warstwie krzewów rośnie licznie wierzba szara, kruszyna, podszyt gatunków tworzących drzewostan oraz w wielu miejscach brzoza niska. W warstwie ziół odznaczającej się dużym bogactwem gatunków występuje szereg rzadkich składników flory: turzyca dwupienna, turzyca nitkowata, turzyca strunowa, świbka błotna, lipiennik Loesela, skalnica torfowiskowa, rosiczka okrągło listna. Bardzo bogata jest też flora mszaków, wśród których jest szereg gatunków borealnych i reliktowych. Na obrzeżach kompleksu torfowiskowego występuje na nie dużych powierzchniach ols oraz bór mieszany torfowcowy. W tym ostatnim spotyka się często gatunki chronione: widłak jałowcowaty oraz rzadko widłak wroniec. W południowej części oddziału 313 występuje na powierzchni około 3 ha bezleśne torfowisko z dobrze wykształconym zespołem turzycy dzióbkowatej z licznie rosnącymi: turzycą dwupienną, kruszczykiem błotnym oraz brzozą niską, turzycą strunową i bardzo rzadkimi lipiennikiem Loesela skalnica torfowiskową. W południowej części oddziału 313 występują dwa niewielkie wyniesienia z bogatą i interesującą roślinnością, szczególnie na obrzeżach. Rośnie tu m.in. bardzo licznie pełnik europejski. Jest to jedno z najbogatszych stanowisk tego gatunku w północno-wschodniej Polsce. Ponadto rosną tu m.in. widłak goździsty i wawrzynek wilczełyko.

Konieczność objęcia ochroną rezerwatową tego obiektu wynika z rzadkości tego typu zbiorowisk torfowiskowych, dużego bogactwa flory roślin naczyniowatych i mszaków, obecności gatunków chronionych, w tym przede wszystkim brzozy niskiej oraz ze względu na szybkie ich zanikanie w wyniku melioracji. Charakter roślinności rezerwatu odznaczającej się dużą specyfiką składu florystycznego uwarunkowany jest wysokim poziomem wody gruntowej. Wiele gatunków tu występujących odznacza się amplitudą wymagań ekologicznych, a więc małą tolerancją w stosunku do zmian warunków siedliskowych. Ulegają one szybko zanikowi z chwilą nawet niewielkiego osuszenia i giną na stałe ze składu naszej flory. W dużej mierze dotyczy to zapewne również fauny, szczególnie stawonogów, która w tym typie zbiorowisk roślinnych jest jeszcze niemal wcale nie poznana. Rezerwat ten jest jedną z głównych ostoi łosia na terenie Puszczy Knyszyńskiej.
 

Położony w północnej części Puszczy Knyszyńskiej, w Obrębie Sokółka Nadleśnictwa Supraśl. Obejmuje rozległe torfowisko stanowiące zatokę zatorfionej doliny rzeki Sokołdy, otoczoną od północy, wschodu i południa wyniesieniami morenowymi. Celem rezerwatu jest ochrona serii zbiorowisk torfowiskowych charakterystycznych dla Puszczy Knyszyńskiej, odznaczających się wysokim stopniem naturalności, obecnością wielu rzadkich gatunków roślin i bogatą florą mszaków. Dużą powierzchnię w rezerwacie zajmują bezleśne torfowiska niskie porośnięte kępami krzewiastych wierzb: szarej, uszatej, czarniawej, pięciopręcikowej, rokity i bardzo licznej brzozy niskiej. Między kępami wierzb i brzozy niskiej występują rozległe płaty zbiorowiska z dominującą turzycą pospolitą, rosnącą w towarzystwie szeregu innych gatunków. Miejscami występują też płaty zespołu turzycy dzióbkowatej. Zajmuje on miejsca o trwałym dużym podtopieniu i odznacza się bujnym rozwojem warstwy mszystej złożonej głównie z próchniczka bagiennego i porostnicy wielokształtnej. Otwarte torfowiska niskie są otoczone torfowiskami leśnymi z drzewostanem brzozowo-sosnowym z domieszką świerka. Odznaczają się one dużym bogactwem florystycznym i bardzo bogatą florą mszaków. W zespole tym w wielu miejscach występuje brzoza niska, storczyk plamisty, turzyca strunowa oraz rzadko żłobik koralowy. Wśród mchów częsty jest relikt glacjalny Helodium blandowii. Brzoza niska w tym zespole rozwija się jednak znacznie słabiej niż na otwartych torfowiskach. Na obrzeżach torfowiska występuje bór mieszany torfowcowy, odznaczający się drzewostanem złożonym głównie ze świerka z niewielką domieszką sosny, olszy i brzozy omszonej. Występują tu m.in. podlegające ochronie: widłak jałowcowaty, widłak wroniec, listera sercowata, wawrzynek wilczełyko, storczyk plamisty, gnieźnik leśny, żłobik koralowaty, kruszczyk szerokolistny. Z innych rzadkich gatunków występuje tu często turzyca życicowa. Miejscami na obrzeżach wyniesień stanowiących mineralne wyspy w otoczeniu torfowiska występują zbiorowiska łęgu jesionowo-olszowego z drzewostanem złożonym z olszy z niewielką domieszką świerka i bujnym runem złożonym głównie z pokrzywy. Zajmują one miejsca wysięku wód i odznaczają się bujnym rozwojem pokrzywy tworzącej zwarte rozległe łany. Morenowe wyniesienia zajmuje głównie trzeinnikowo-świerkowy bór mieszany. Miejscami spotyka się też wielogatunkowy las liściasty o charakterze grądu.
 

Położony jest w północnej części Puszczy Knyszyńskiej na terenie Nadleśnictwa Supraśl w obrębie Sokółka; 2,5 km na wschód od wsi Lipina. Celem rezerwatu jest ochrona starodrzewu dębowego z udziałem dębu bezszypułkowego, występującego tu na północnej granicy swojego zasięgu. Teren rezerwatu jest równy, płaski, wzniesiony 195 m n.p.m. Dąb bezszypułkowy jest tu głównym składnikiem drzewostanu obok dębu szypułkowego. Najbardziej dorodne egzemplarze osiągają w wieku 120 -130 lat pierśnicę 60 cm i wysokość 32 m. Oprócz obu gatunków dębu, w drzewostanie występuje świerk, grab, rzadziej lipa, sporadycznie klon, brzoza brodawkowata, wiąz górski (brzost) i osika. Oba dęby wykazują dobre odnowienie naturalne, występując licznie w podszycie i tworząc bogate naloty. Występują też stare dorodne świerki o pierśnicach dochodzących do 96 cm i wysokości 32 m oraz bardzo stare, pomnikowe sosny. Najgrubsza z nich ma pierśnicę 129 cm, a wysokość 27 m i należy do najgrubszych sosen w kraju. Oprócz niej występuje kilka innych, bardzo okazałych, o pierśnicach: 100, 99, 96, 92 cm i wysokościach dochodzących do 31 m. W warstwie krzewów dominuje leszczyna, a w niewielkiej domieszce występują: wiciokrzew suchodrzew, trzmielina brodawkowata i kruszyna. Las reprezentuje zespół grądu miodownikowego. Odznacza się on obecnością w runie gatunków ciepłolubnych, a wśród nich kilku charakterystycznych dla świetlistej dąbrowy, jak miodownik melisowaty, turzyca pagórkowa, kokoryczka wonna oraz 5 gatunków podlegających ochronie prawnej: wawrzynek wilczełyko, lilia złotogłów, groszek wschodniokarpacki, orlik pospolity i widłak jałowcowaty. Obok osobliwości, jaką stanowi dąb bezszypułkowy, drzewostan rezerwatu jest jednym z bardzo już niewielu zachowanych fragmentów starodrzewu dębowego.
 

Położony w północno - wschodniej części Puszczy Knyszyńskiej, w Obrębie Sokółka Nadleśnictwa Supraśl. Rezerwat obejmuje rozległe torfowisko niskie i całą dolinę strumienia o nazwie Woronicza porośniętą lasami łęgowymi i torfiastymi borami świerkowymi oraz fragmenty borów mieszanych i lasów mieszanych występujących na wyniesieniach morenowych, otaczających dolinę. Celem rezerwatu jest zachowanie w naturalnym stanie doliny strumienia stanowiącej charakterystyczny element przyrody Puszczy Knyszyńskiej wraz z serią zbiorowisk roślinnych występujących w dolinie i na morenowych wyniesieniach. Torfowisko, z którego strumień bierze początek, wykształciło się w obniżeniu wytopiskowym. W górnym biegu strumień jest zasilany też wodami wysiękowymi, wypływającymi u podnóży morenowych wyniesień. W zatorfionej dolinie strumienia największą powierzchnię zajmuje bór mieszany torfowcowy. Miejscami występuje też bór świerkowy torfowcowy. Oba zespoły reprezentują borealny typ roślinności i odznaczają się bardzo bogatą florą mszaków i licznymi gatunkami rzadkimi. W sąsiedztwie strumienia i w zatorfionych źródliskach znajdujących się w wielu miejscach u podnóży wyniesień występuje łęg jesionowo-olszowy. W źródliskowej strefie strumienia znajdującej się w rozległej zatorfionej dolinie dominują zbiorowiska turzycowe. Otaczają je bory mieszane torfowcowe i olsy. W sąsiedztwie zatorfionej doliny na wilgotnej glebie mineralnej występuje bór świerkowy czernicowy. Wyżej, na stokach wyniesień morenowych, na glebach wytworzonych z piasków słabogliniastych rośnie trzcinnikowo-świerkowy bór mieszany. Natomiast na wyniesieniach i na stokach, na glebach wytworzonych z morenowych piasków gliniastych rośnie las mieszany z fragmentami grądu. Na terenie rezerwatu występuje szereg roślin podlegających ochronie gatunkowej. W zatorfionej dolinie rosną: widłak jałowcowaty, widłak wroniec, wawrzynek wilczełyko, tajęża jednostronna, gnidosz królewski, kruszczyk błotny, kruszczyk szerokolistny, rosiczka okrągłolistna, a w lasach występujących na morenach wyniesionych - naparstnica zwyczajna, lilia złotogłów, arnika górska, sasanka otwarta, pomocnik baldaszkowaty. Jest to jedyny rezerwat obejmujący całą zlewnię wraz z jego strefą źródliskową, co zapewnia możliwość trwałego zachowania niezmienionych stosunków wodnych decydujących o istnieniu zbiorowisk roślinnych występujących na glebach organicznych.
 

Położony na północno-wschodnim obrzeżu Puszczy Knyszyńskiej, w obrębie Kumiałka Nadleśnictwa Czarna Białostocka. Celem rezerwatu jest zachowanie ciepłolubnego lasu sosnowo-dębowego, charakterystycznego dla północnej części Puszczy Knyszyńskiej, odznaczającym się wysokim stopniem naturalności i występowaniem szeregu rzadkich i chronionych roślin. Ukształtowanie powierzchni jest urozmaicone. Występują tu wyniesienia morenowe o wysokości względnej do 14 m, z leżącym wśród nich nieckowatym zagłębieniem. Jedno z nich, leżące w południowej części rezerwatu wypełnione jest torfem. Różnice wysokości na terenie rezerwatu wynoszą 16 m, od 169 do 185 m n.p.m. Prawie całą powierzchnię rezerwatu zajmuje zespół grądu miodownikowego. W drzewostanie dominuje dąb szypułkowy w wieku 100-110 lat z dużym udziałem świerka i sosny. W dolnej warstwie drzew występuje grab. Niewielką domieszkę osika i brzoza brodawkowata. W warstwie krzewów występuje licznie leszczyna, grab, świerk i jarzębina. Miejscami dość liczny jest również wiciokrzew suchodrzew. Niewielką domieszkę stanowią kruszyna i trzmielina brodawkowata. Dość bogate runo tworzą głównie: przylaszczka pospolita, gajowiec żółty, szczawik zajęczy, turzyca palczasta, malina kamionka. Rosną tu również podlegające ochronie gatunkowej wawrzynek wilczełyko i lilia złotogłów. Zatorfione obniżenie na południowym obrzeżu rezerwatu zajmuje bór bagienny z luźnym drzewostanem złożonym z sosny z niewielką domieszką brzozy omszonej. Krzewinkowe runo tworzą głównie borówki: bagienna i czarna oraz bagno zwyczajne. Występują tu też gatunki wysokotorfowiskowe: wełnianka pochwowa, żurawina błotna i modrzewnica zwyczajna. Bujnie rozwinięta warstwa mchów złożona jest głównie z torfowców. Na obrzeżach zatorfionego obniżenia zajętego przez bór bagienny występuje bór mieszany wilgotny. Drzewostan tworzy tu świerk i sosna z domieszką osiki i brzozy brodawkowatej. W dolnej warstwie drzew występuje dąb. Warstwę krzewów tworzą głównie leszczyna i jarzębina. Głównymi gatunkami warstwy runa są: szczawik zajęczy, borówka czarna, konwalijka dwulistna, narecznica krótkoostna. Występują tu też podlegające ochronie gatunkowej tajęża jednostronna i widłak jałowcowaty.
 

Celem rezerwatu jest ochrona i zachowanie ostoi bobrów w zatorfionej dolinie rzeki Nietupa. Gatunek ten zamieszkiwał niegdyś praktycznie całą Europę i część Północnej Azji. W połowie XIX wieku niemal całkowicie wyginął na ziemiach polskich. Bobry obecnie żyjące w rezerwacie, należą do gatunku nominatywnego Castor fiber i pochodzą w większości z naturalnych populacji z dorzeczy Niemna, a ich obecność jest wynikiem samorzutnego osiedlenia się na tych terenach, które stały się naturalną ostoją gatunku. W miejscach ich bytowania obserwuje się liczne fosy, tamy i żeremia, a także charakterystyczne „zgryzy” na pniach drzew. Oprócz licznych siedlisk bobrów, w rezerwacie obserwować również można wiele gatunków rzadkich ptaków. Stwierdzono występowanie około 120 gatunków ptaków lęgowych i wiele przelotnych. Najbardziej interesujące gatunki to: rybołów, orlik krzykliwy, błotniak stawowy, błotniak łąkowy, sieweczka rzeczna, bekas, krzyk, dubelt, orzechówka.